|
Terug
Begrafenis
IM op Begrafenis Herinneringen
Toen ik Hedy voor de eerste
keer zag, zag ik een prachtig mooie, goed verzorgde, zelfverzekerde
vrouw. Toen ik haar wat beter leerde kennen bleek ze verder zeer
intelligent te zijn, een perfectionist, een regelaar, brede belangstelling,
vol humor, impulsief en met haar hart op de tong. Iemand die dat
perfectionisme ook van anderen verwachtte. Iemand die niet over
zich liet lopen. Eigenschappen die niet iedereen kan waarderen.
Toen ik dan ook indertijd bij Robeco tegen Edward Gerrits (die sommige
van jullie wellicht nog kennen) vertelde dat Hedy en ik bij elkaar
waren gaan wonen, zei hij dan ook lachend "Die bitch?!".
Hedy heeft erg moeten lachen om zijn uitspraak toen ik het haar
vertelde.
Thuis was ze heel anders.
We waardeerden elkaars goede eigenschappen die elkaar perfect aanvulden.
Op die manier hebben we heel veel van elkaar geleerd.
Hedy genoot ervan om op
feestjes plezier te maken, om zo al snel het stralende middelpunt
te worden met haar heerlijke lach.
Daar genoot ze van; Met
een glas witte wijn in de hand met zijn allen een leuke tijd hebben.
Waarschijnlijk was dat ook een reactie op haar jeugd bij een pleegmoeder
die haar weinig liefde gegeven heeft en haar in een omgeving liet
opgroeien waar weinig ruimte was om met leeftijdsgenootjes om te
gaan. Ze heeft toen waarschijnlijk ergens besloten dat ze
het later allemaal zou inhalen.
Daarom hield ze waarschijnlijk
ook zo van alle goede dingen van het leven: lekker eten en drinken
in goede restaurants, verre reizen naar exotische oorden of gewoon
een paar dagen samen weg. Dit waren dingen waar we beiden veel plezier
aan beleefden. Ik ben dan ook verschrikkelijk dankbaar dat we dat
allemaal gedaan hebben en dat we ook het laatste jaar samen konden
terugkijken op prachtige herinneringen aan deze reizen en uitstapjes.
Hedy was zich erg bewust
van het feit dat we het heel goed met elkaar hadden. Heel gelukkig
waren. Op onze weblog schreef ze op 6 augustus 2001, toen we net
terug waren van onze huwelijksreis: "Weer een dag voorbij,
weer een dag korter te leven, weer een dag dichter bij het verval.
Even dit moment vastleggen, straks is het te laat." Om
daarna een couplet te geven van het lied dat jullie daarnet gehoord
hebben: "Avec le temps" van Léo Ferré. Ook
later, ver voor alle problemen, zei ze regelmatig dat ze bang was
dat het allemaal snel voorbij zou gaan.
Zo bezien hebben we op
de juiste manier gehandeld: je leeft maar een keer en morgen kan
het voorbij zijn.
In 2005, toen ze zich door
de medicijnen zwak en moe voelde, heeft ze diverse keren tegen mij
gezegd "je stopt mij toch niet in een verpleeghuis hè?".
Na een fijne week vakantie in Overijssel, ging het echter steeds
slechter, waarbij niet alleen het gezichtsvermogen weer steeds verder
achteruit ging maar ook bijvoorbeeld het orientatie gevoel verdween.
Alleen thuis blijven was eigenlijk niet meer mogelijk. Door de hulp
van vele lieve mensen kon ze echter nog een tijdje thuisblijven.
Na de val, de bloeding en de operatie op 1 december raakte ze in
coma en is daar niet meer uitgekomen. Ze heeft dus gelukkig ook
niet gemerkt dat ik haar op 26 januari van dit jaar naar een verpleeghuis
moest brengen.
Daar is ook gebeurd wat
ze ooit gewenst heeft: als het dan toch moet gebeuren, laat mij
dan met verdoving en pijnstillers, zonder dat ik het weet, in alle
rust overlijden. En afgelopen maandagmiddag hield ik haar hand vast
op het moment dat precies dat
gebeurde.
Wat overblijft zijn de
herinneringen aan zeven fantastische jaren waar we met volle teugen
van genoten hebben en de herinnering aan een vrouw waar ik verschrikkelijk
veel van gehouden heb en die ik verschrikkelijk zal missen.
Begrafenis
IM op Begrafenis Herinneringen
Terug
|